In de loop der jaren was Biggles zozeer gewend geraakt aan onvoorziene en spectaculaire gebeurtenissen dat nog maar weinig zaken hem met oprechte verbazing konden vervullen. Maar de bokkesprong die zijn lot deze kleer maakte, deed de anders zo koelbloedige politiepiloot toch wel even de wenkbrauwen fronsen, want zelfs Biggles had in de verste verte niet kunnen vermoeden dat er nog eens ooit een beroep op zijn welwillendheid zou worden gedaan ten behoeve van zijn taaiste en verbitterdste vijand. En dat gebeurde inderdaad toen een zekere Fritz Lowenhardt hem op de hoogte kwam stellen van de netelige positie waarin zijn oom verkeerde en daar meteen een verzoek om hulp aan vastknoopte. Die oom heette Erich von Stalhein en zat als een ontluisterde majesteit gevangen in een strafkolonie ergens achter het IJzeren Gordijn. Wat precies Biggles' motieven waren om aan deze noodkreet gehoor te geven, is voor het ogenblik van ondergeschikt belang. Zijn besluit om zijn tegenstander en kans te geven, stond in ieder geval vast en dat betekent dat wij hem in dit boek kunnen volgen naar het strafeiland Sakhalin. Voor één keer vochten Biggles en von Stalhein aan dezelfde kant, maar het valt niet met zekerheid te voorspellen of door dit voorval de voorheen zo veelvuldig gehanteerde strijdbijl in de toekomst ook begraven zal blijven.